Pendapat Awam China: Membentuk Dasar Luar China, atau Dibentuk Olehnya?

Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, pendapat umum di China semakin kerap diakreditasi sebagai kekuatan yang memacu dasar luar China. Sebagai contoh, penganalisis di dalam dan di luar China telah mengaitkan peningkatan ketegasan Beijing dalam hubungan antarabangsa sebahagiannya kepada keperluan kerajaan untuk memenuhi peningkatan nasionalisme di dalam negara. Logik kebanyakan penganalisis ini ialah ungkapan nasionalisme China semakin lantang dan kerap, dan Beijing perlu menentang kuasa asing yang bermusuhan atau ia akan kehilangan legitimasi di mata rakyatnya sendiri. Banyak kes dinamik ini telah dikenal pasti, termasuk tindak balas hawkish kerajaan terhadap penjualan senjata AS ke Taiwan, kontroversi dengan Jepun mengenai perairan di sekitar pulau Diaoyu atau Senkaku, dan, baru-baru ini, tingkah laku agresif China terhadap penuntut Asia Tenggara ke kawasan di Laut China Selatan. Lebih kerap berbanding sebelum ini, terutamanya dalam perbualan peribadi, pegawai dan cendekiawan China seolah-olah memainkan kad pendapat umum untuk mewajarkan langkah dasar luar yang tidak popular secara luaran.





Hujah-hujah sedemikian kelihatan munasabah pada pandangan pertama. Pendapat awam, atau, apa yang difahamkan sebagai kehendak majoriti negara atau sekurang-kurangnya unsur pentingnya, boleh menjadi penentu yang sangat kuat bagi dasar luar negara. Di negara demokrasi, kerajaan perlu menghormati pendapat umum: kegagalan untuk berbuat demikian boleh menjadi sangat mahal dari segi politik. Walau bagaimanapun, di negara seperti China, di mana kerajaan mempunyai cara yang kritikal untuk membentuk pendapat umum tetapi di mana orang ramai mempunyai cara yang agak terhad untuk menyatakan pendapat politik mereka, seseorang mesti meneliti dengan teliti hubungan antara dasar luar dan pendapat umum untuk menentukan sejauh mana pendapat umum yang mempengaruhi keputusan dasar luar—atau sama ada ia dicipta atau sekurang-kurangnya dibentuk oleh kerajaan untuk memajukan agenda politik atau dasar.



Mengenai isu dasar luar, orang ramai China sangat bergantung kepada media rasmi untuk mendapatkan maklumat harian, dan Parti Komunis China (PKC) dan kerajaan memainkan peranan penting dalam menentukan maklumat yang akan tersedia kepada orang ramai. Jabatan Propaganda PKC ialah pusat politik untuk kawalan ideologi dan penapisan berita. Ia mempunyai kuasa hampir mutlak ke atas perkara yang orang ramai akan baca dan lihat melalui kawalannya terhadap sumber maklumat, seperti Agensi Berita Xinhua dan China Central Television (CCTV). Mengenai hal ehwal luar negeri semasa mengenai China, Kementerian Luar Negeri dan Agensi Berita Xinhua bersama-sama memutuskan kandungan dan nada laporan berita untuk memastikan ia selaras dengan kedudukan rasmi China. Mengenai isu dasar luar yang penting, seperti hal ehwal antarabangsa utama atau lawatan negara oleh pemimpin tertinggi China, media tempatan dikehendaki menggunakan cerita dan baris rasmi daripada Xinhua. Sebagai contoh, pada Januari 2011, kerajaan didakwa menghendaki semua media di seluruh negara mesti menggunakan laporan Xinhua mengenai rusuhan Mesir. Dilarang sama sekali menterjemah liputan media asing. [satu] Dalam beberapa kes yang melampau dan sensitif, seperti insiden di Laut China Selatan, malah Xinhua dikehendaki menggunakan laporan yang ia terima terus daripada Majlis Negeri.



Bagi kebanyakan isu dasar luar, dasar luar China sedia ada berfungsi sebagai arahan untuk laporan media. Sebagai contoh, laporan media China tentang pergolakan domestik di Libya dan Syria pada 2011 jarang memfokuskan pada rekod autoritarian kerajaan, pencabulan hak asasi manusia atau rasuah. Sebaliknya, mengikut prinsip dasar luar China, media China menghabiskan sebahagian besar volum untuk aspek negatif ketidakstabilan domestik dan bahaya campur tangan asing. Laporan Cina mengenai provokasi Korea Utara pada tahun 2010 memberikan contoh lain. Untuk mewujudkan pendapat awam domestik yang mesra Korea Utara dan mematuhi dasar China terhadap Semenanjung Korea, media China melaporkan tentang tenggelamnya kapal tentera laut Korea Selatan. Cheonan pada bulan Mac 2010 tertumpu sangat pada ketidakpastian bukti dan penemuan penyiasatan antarabangsa terhadap tenggelamnya, dan pada faktor lain yang tidak menunjukkan kesalahan Korea Utara. Laporan mengenai serangan di Pulau Yeonpyeong pada November 2010 merujuk kepada peristiwa itu kebanyakannya sebagai pertukaran tembakan antara Korea Utara dan Korea Selatan dan menyalahkan peningkatan ketegangan di AS dan Korea Selatan. Sebilangan kecil, jika ada, menganggap Utara bertanggungjawab atas serangan tembakan atau korban awam Korea Selatan. Dalam kes ini, liputan media ditentukan oleh dasar, dan ia bertujuan untuk membentuk pendapat umum.



Sumber maklumat alternatif seperti internet dan organisasi media komersial juga berada di bawah kawalan ketat kerajaan. Sesungguhnya, persekitaran internet China kekal sebagai salah satu yang paling ketat di dunia. Pelbagai agensi kerajaan, termasuk Kementerian Keselamatan Awam, Pejabat Maklumat Majlis Negeri dan Pejabat Maklumat Internet Negeri yang baru ditubuhkan semuanya memikul tanggungjawab untuk mengawal selia internet di China. Walaupun netizen Cina yang celik teknologi sering menggunakan pelayan proksi untuk menyemak imbas tapak web di luar apa yang dipanggil Great Firewall of China, kerajaan menyesuaikan diri dengan cepat dan berkesan dalam menyekat penyedia rangkaian persendirian maya (VPN) seperti Witopia. (Sudah tentu, ramai pengguna internet di China yang memintas Great Firewall tidak mencari laporan media berbahasa Inggeris tentang hal ehwal luar negara, tetapi mungkin lebih kerap laman web sosial seperti Facebook dan YouTube.)



Media komersial tanpa pengecualian tertakluk kepada penapisan dan sempadan yang ditetapkan oleh sistem propaganda, dan walaupun mereka sering mempunyai sedikit lebih latitud daripada media kerajaan, mereka tidak mempunyai kebebasan sepenuhnya untuk menentukan cerita dan nada mereka. Satu contoh ialah wawancara Presiden Obama oleh golongan liberal Mingguan Selatan semasa lawatannya ke China pada November 2009. Jabatan Propaganda bukan sahaja meneliti dan menyunting laporan itu, ia juga memaksa Mingguan Selatan untuk memindahkan cerita dari muka depan ke halaman kedua dalam penerbitan terakhirnya. Tambahan pula, Jabatan mengeluarkan arahan melarang mana-mana media tempatan menyiarkan semula cerita dalam apa jua bentuk, dengan cekap mengawal penyebaran cerita dan kandungannya. [dua]



apakah kapal angkasa pertama yang mendarat di bulan

Pendapat netizen Cina sering dikenal pasti oleh pemerhati, termasuk beberapa penyelidik yang serius, sebagai penunjuk utama pendapat umum Cina mengenai dasar luar. Walau bagaimanapun, seperti penerbitan daripada media yang dianjurkan, pendapat yang diutarakan di internet oleh individu rakyat juga tidak bebas daripada campur tangan dan peraturan kerajaan. Lapisan kawalan pertama datang apabila kerajaan mengeluarkan arahan kepada laman web untuk memantau kandungan siaran, forum, blog dan blog mikro dan tidak menerbitkan maklumat yang bermasalah. Di lapisan kedua, pasukan polis internet kerajaan di bawah Kementerian Keselamatan Awam memantau kandungan siaran dalam talian yang boleh diakses di China dan sentiasa mengalih keluar atau menyekat siaran yang dianggap berbahaya atau tidak sesuai. Kemudian di lapisan ketiga, ahli Parti 50 Cent, netizen yang dibayar kerajaan untuk menyiarkan pendapat pro-kerajaan, aktif di laman perbincangan untuk membentuk wacana dengan cara yang menguntungkan kerajaan.

Di bawah struktur ini, kebanyakan perbincangan di Internet di China ditapis dengan teliti, dan sebahagian besar daripadanya telah diluluskan terlebih dahulu, oleh kerajaan—termasuk komen yang menghasut dan kritikan nasionalistik tentang isu dasar luar. Oleh itu, jika ia mahu, kerajaan boleh membentuk dan mempengaruhi hala tuju kandungan internet dan perbincangan netizen untuk meredakan sentimen nasionalistik. Hakikat bahawa ia tidak dalam banyak kes menimbulkan persoalan bukan tentang keupayaannya, tetapi niatnya.



Satu contoh ialah pengendalian Beijing mengenai pengumuman penjualan senjata AS ke Taiwan dan pertemuan Presiden Obama dengan Dalai Lama pada awal 2010. Kedua-dua keputusan itu telah disampaikan kepada Beijing beberapa bulan sebelum diumumkan, terutamanya semasa lawatan Presiden Obama ke China pada akhir 2009. Namun apabila mereka diumumkan secara rasmi, Beijing bertindak balas dengan cara yang ganas. Kenyataan rasmi yang keras telah dipuji dan digemakan oleh orang ramai yang lebih gelisah, yang dalam contoh yang lebih ekstrem memerlukan sekatan ke atas syarikat Amerika dan juga konfrontasi tentera dengan Amerika Syarikat.



Bagaimanapun, Beijing boleh memilih jalan yang berbeza untuk menangani keputusan Obama untuk mengelakkan kerosakan teruk dalam hubungan dua hala. Menurut Alan Romberg, Kerajaan PRC, mengetahui bahawa penjualan senjata akan dibuat, dan mengetahui bahawa Dalai Lama akan melawat Rumah Putih, boleh menyuarakan bantahan berprinsip sambil merangka isu untuk orang ramai dengan cara yang kurang dipertikaikan. Ia mungkin menggariskan sokongan yang diberikan oleh A.S. kepada perdamaian rentas Selat (kadang-kadang menyebabkan ketidakselesaan Taiwan) dan dakwaannya yang berulang-ulang bahawa A.S. selama ini mengiktiraf Tibet sebagai sebahagian daripada China. [3]

Fakta bahawa ia tidak mendedahkan beberapa perkara. Beijing telah menikmati rasa pemerkasaan yang melambung sejak krisis kewangan antarabangsa dan tidak semestinya merasakan keperluan untuk mengekang apabila Washington mencabar kepentingan nasional terasnya di Taiwan dan Tibet. [4] Dan, ia melihat pendapat umum sebagai alat yang berguna untuk menunjukkan kepada Washington betapa marahnya rakyat China dan betapa teruk akibatnya. [5] Beijing mungkin ada betulnya apabila mengatakan ia perlu menjawab sentimen orang ramai di negara sendiri, tetapi sentimen sedemikian sekurang-kurangnya sebahagiannya dicipta sendiri untuk bermula. Pendapat awam adalah lebih penting daripada asal dalam kes ini.



Contoh lain ialah Beijing mengendalikan sentimen anti-Jepun selepas perlanggaran antara bot nelayan China dan dua kapal Jepun pada September 2010, di bahagian Laut China Timur yang dituntut oleh China dan Jepun. Selepas kapten China ditangkap dan ditahan di Jepun, Beijing dengan ketara meningkatkan postur membalas dendamnya untuk menekan Tokyo supaya membebaskan kapten. Daripada penggantungan rundingan peringkat menteri kepada penggantungan eksport nadir bumi ke Jepun, mesej Beijing adalah tegas dan memaksa. Selepas itu, protes besar-besaran anti-Jepun tercetus di beberapa bandar di China. Pendapat umum anti-Jepun mencapai tahap tertinggi dalam sejarah baru-baru ini, melengkapi dan mengukuhkan kedudukan hawkish kerajaan. Beberapa penganalisis China mengulas bahawa kerajaan kita perlu bertindak balas atau kesahihan domestiknya akan dicabar. [6]



Bagaimanapun, hakikat bahawa demonstrasi anti-Jepun dibenarkan berlaku sama sekali menunjukkan sekurang-kurangnya restu tersirat daripada kerajaan, yang melihat mereka sebagai injap keselamatan untuk melepaskan kemarahan nasionalis yang terkumpul. Menurut Shi Yinhong, seorang sarjana terkemuka hubungan antarabangsa di Universiti Renmin, Jika kerajaan secara sedar menentang atau tidak mahu demonstrasi ini, jika mereka tegas tidak mahukannya, maka tidak akan ada apa-apa. [7]

Walaupun tunjuk perasaan sudah berlaku atau meletus secara spontan di peringkat akar umbi, kerajaan sudah tentu mempunyai cara yang berkesan untuk menguruskannya. Dalam demonstrasi anti-Jepun yang serupa tetapi lebih besar pada musim bunga 2005, apabila kerajaan merasakan protes besar-besaran semakin tidak terkawal, ia mengerahkan sumbernya untuk menamatkan demonstrasi. Kementerian Keselamatan Awam mengeluarkan kenyataan pada 21 April yang melarang orang ramai daripada menyertai demonstrasi akan datang. (Kenyataan itu disiarkan di Pautan Berita CCTV). Ia juga menyekat mesej teks anti-Jepun dan siaran dalam talian yang menyeru lebih banyak bantahan. Tindakan kerajaan itu tidak menyebabkan tindak balas yang besar daripada orang ramai dan sentimen anti-Jepun telah berjaya ditamatkan secara senyap dalam masa seminggu.



Dalam negara tanpa media bebas, pendapat umum yang bebas pastinya adalah mitos. Memandangkan di China maklumat yang diterima oleh orang awam—dan perbincangan seterusnya mengenainya—diputuskan, diwarnai dan dibentuk oleh pihak berkuasa, adalah amat sukar untuk berhujah bahawa sentimen awam yang terhasil tidak sekurang-kurangnya sebahagiannya dihasilkan oleh kerajaan. .



Seperti yang berlaku dengan kebanyakan kerajaan, menarik minat nasionalisme adalah cara mudah untuk mendapatkan mata dengan orang ramai. Ini mungkin benar terutamanya di China, di mana kebanyakan masyarakat masih mempunyai mentaliti mangsa yang tinggalan daripada dominasi negara asing berabad-abad sebelumnya. Selain itu, kekurangan penegasan semula berkala mandatnya untuk memerintah—melalui pilihan raya, sebagai contoh—kerajaan sentiasa memerlukan cara untuk mengesahkan semula kesahihannya di mata rakyat.

Dinamik ini juga boleh berkesan secara luaran: membangkitkan pendapat awam domestik membantu Beijing mengukuhkan kedudukan dasar yang sukar di luar negara dan berfungsi sebagai leverage dalam merundingkan konsesi daripada kerajaan asing. Oleh itu, hubungan sebab akibat mesti diteliti dengan teliti dalam mana-mana penilaian pendapat umum sebagai kuasa yang memacu dasar luar China.



[satu] Peter Ford, Mengapa China yang gementar bertujuan untuk melindungi rakyat daripada berita Mesir, Pemantau Sains Kristian , 1 Februari 2011, http://www.csmonitor.com/World/Asia-Pacific/2011/0201/Why-a-nervous-China-aims-to-shield-citizens-from-Egypt-news ; diakses pada 13 Disember 2011.

[dua] Zhongguo – Datan Renquan Meiti Ziyou – Aobama Dianming ‘Nanfang Zhoumo’ Zhuanfang, Xingzhou Ribao (Sin Chew Daily), 19 November 2009, http://www.sinchew.com.my/node/139106 ; diakses pada 13 Disember 2011.

[3] Alan Romberg, 2010: Musim Sejuk Ketidakpuasan PRC, Pemantau Kepimpinan China , No. 31 (Musim Sejuk 2010), Institusi Hoover, http://media.hoover.org/sites/default/files/documents/CLM31AR.pdf ; diakses pada 10 Disember 2011.

[4] Temu bual dengan penganalisis Cina, Beijing, Februari, 2010.

di manakah titik paling dekat dengan bulan di bumi?

[5] Penjualan senjata A.S. ke Taiwan adalah campur tangan serius dalam hal ehwal dalaman China… amat menyakitkan perasaan orang China, Deng Haijian, Meiguo Duitai Junshou Cubao Shanghai Zhongguo Liyi,Zhongguo Wang (China.com.cn), 31 Januari 2010, http://www.china.com.cn/news/comment/2010-01/31/content_19338083.htm ; diakses pada 13 Disember 2011.

[6] Temu bual dengan penganalisis China, Beijing, Oktober 2010.

[7] China membenarkan bantahan anti-Jepun yang gaduh, Associate Press, 18 Oktober 2010, http://www.foxnews.com/world/2010/10/18/china-allows-rowdy-anti-japanese-protests/ ; diakses pada 13 Disember 2011.