Berjalan Dengan Cara Ini:Janji Ekonomi Tempat Boleh Dijalani di Metropolitan Washington, D.C.

Analisis ekonomi sampel kejiranan di kawasan metropolitan Washington, D.C. menggunakan langkah kebolehjalan kaki mendapati bahawa:

• Lebih banyak tempat boleh berjalan kaki menunjukkan prestasi yang lebih baik dari segi ekonomi. Untuk kawasan kejiranan dalam metropolitan Washington, memandangkan bilangan ciri persekitaran yang memudahkan kebolehjalan kaki dan menarik pejalan kaki meningkat, begitu juga sewa pejabat, kediaman dan runcit, hasil runcit dan nilai kediaman untuk dijual.

• Tempat boleh berjalan kaki mendapat manfaat daripada berdekatan dengan tempat boleh berjalan kaki yang lain. Secara purata, kawasan kejiranan boleh berjalan kaki di Washington metropolitan yang berkelompok dan membentuk daerah boleh berjalan kaki mempamerkan sewa dan nilai rumah yang lebih tinggi daripada tempat boleh berjalan kaki yang bersendirian.

• Penduduk di tempat yang lebih mudah berjalan kaki mempunyai kos pengangkutan yang lebih rendah dan akses transit yang lebih tinggi, tetapi juga kos perumahan yang lebih tinggi. Penduduk di kawasan kejiranan yang lebih mudah dilalui di Washington metropolitan biasanya membelanjakan sekitar 12 peratus daripada pendapatan mereka untuk pengangkutan dan 30 peratus untuk perumahan. Sebagai perbandingan, penduduk tempat dengan ciri persekitaran yang lebih sedikit yang menggalakkan kebolehjalan kaki membelanjakan sekitar 15 peratus untuk pengangkutan dan 18 peratus untuk perumahan.

• Penduduk di tempat yang mempunyai kebolehjalan kaki yang lemah biasanya kurang mewah dan mempunyai pencapaian pendidikan yang lebih rendah daripada tempat yang mempunyai kebolehjalan kaki yang baik. Tempat dengan lebih banyak ciri kebolehjalan kaki juga telah menjadi lebih gentrifikasi sejak sedekad yang lalu. Walau bagaimanapun, tidak terdapat perbezaan yang ketara dari segi akses transit kepada pekerjaan antara tempat yang boleh dilalui yang miskin dan baik.

Dapatan kajian ini menawarkan pandangan yang berguna untuk set minat yang pelbagai. Pemberi pinjaman, sebagai contoh, harus mencari sebab untuk menyepadukan kebolehjalan kaki ke dalam piawaian pengunderaitan mereka. Pemaju dan pelabur harus mempertimbangkan kebolehjalan kaki apabila menilai prospek untuk rantau ini dan memperoleh hartanah. Agensi perancangan tempatan dan wilayah harus memasukkan penilaian kebolehjalan kaki ke dalam rancangan pembangunan ekonomi strategik mereka dan menghapuskan halangan kepada pembangunan boleh berjalan. Akhir sekali, yayasan swasta dan agensi kerajaan yang menyediakan pembiayaan kepada amalan kemampanan selanjutnya harus mempertimbangkan kebolehjalan kaki (terutama yang berkaitan dengan ekuiti sosial) apabila memperuntukkan dana dan memasukkan langkah tersebut ke dalam piawaian akauntabiliti mereka.

satelit lunar buatan manusia pertama

Kemelesetan Besar menekankan keperluan untuk mengubah paradigma pembangunan hartanah semasa, terutamanya dalam perumahan. Produk dan amalan kewangan berisiko tinggi, syarat pengunderaitan penggoda, kadar faedah yang rendah dan spekulasi dalam perumahan adalah antara penyumbang paling ketara kepada gelembung dan ledakan perumahan yang memangkinkan kemelesetan. Tetapi lebihan bekalan perumahan kediaman juga mencetuskan krisis ekonomi.

Walau bagaimanapun, melihat lebih dekat pada nombor perumahan pasca kemelesetan memberi gambaran yang lebih bernuansa. Walaupun nilai rumah A.S. menurun secara berterusan antara 2008 dan 2011, pinggir bandar yang jauh mengalami penurunan harga yang paling ketara manakala kejiranan yang lebih rapat sama ada kekal stabil atau dalam beberapa kes menyaksikan kenaikan harga. Perbezaan dalam kedekatan perumahan ini amat penting kerana nampaknya Amerika Syarikat mungkin berada pada permulaan peralihan pasaran hartanah berstruktur. Bukti yang muncul menunjukkan keutamaan untuk kegunaan bercampur, padat, kaya dengan kemudahan, kejiranan yang boleh diakses transit atau tempat yang boleh dilalui.

Muat turun (PDF)